Πέρασα χθες έξω από έναν κήπο. Ήμουν κουρασμένη και σκεφτική. Το σπιτάκι τους ήταν φτωχικό. Ο κήπος είχε πολλά λουλούδια. Μια μαμά καθόταν με τα δύο παιδιά της. Έπαιζαν με την γιαγιά τους. Η γιαγιά ρωτούσε ξανά και ξανά τα εγγόνια της πού είναι τα γυαλιά της. Και τα φορούσε. Και τα εγγόνια της, κάθε φορά της απαντούσαν και της τα έδειχναν. Είχε Αλτσχάιμερ.
Δείτε το βίντεο. Μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη σε όλους εμάς. Πολλές φορές ζούμε και ξεχνάμε τι τελικά είναι σημαντικό σ΄αυτήν την ζωή...Σήμερα είναι παγκόσμια μέρα Αλτσχάιμερ. Ρωτήστε το παιδί σας τι είναι σημαντικό και το ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι. Αυτά ξέρουν καλύτερα την αξία της ζωής από εμάς...
Νιώθω πώς ζω στην χώρα των Λωτοφάγων. Ξεχνάμε να έχουμε υπομονή, να γελάμε, να παίζουμε, να ονειρευόμαστε. Να αγαπάμε τα μικρά πράγματα. Ξεχνάμε να ζούμε. Σήμερα, γύρισα από το σχολείο και πήγα μια βόλτα κι ύστερα φτιάξαμε με την κόρη μου ένα κάστρο και παίξαμε.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο σ΄αυτήν την ζωή. Και υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις. Σαν τίποτα να μην είναι σημαντικό, σαν κάθε μέρα να' ναι γιορτή. Εμείς επιλέγουμε...
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, παρακαλώ μοιραστείτε το. Θα το εκτιμούσα. :)
